maandag 18 augustus 2014

Polderveld: altijd bevers te zien


De vakantie is voorbij en de nieuwe werkweek is begonnen. De laatste dagen van onze vaarvakantie door Nederland brachten we door in Limburg. Mijn 'beverscore' tijdens de afgelopen vakantieweken was niet hoog, maar werd in Limburg nog aardig opgekrikt. Ik zag wel overal langs de oevers van Maas, Waal, Rijn, IJssel, Linge en Afgedamde Maas beversporen, maar de dieren ook daadwerkelijk waarnemen was lastiger. Bij De Steeg lukte dat wel, daar zag ik er een bij de jachthaven nadat ik er bevervraat had gevonden. Meestal ga ik dan eerst overdag met de kano op zoek naar de locatie waar ik de bever vermoed. Soms vind ik een burcht, soms ook niets. Toch kun je aan de hand van de sporenconcentratie wel ongeveer bedenken waar hij moet zitten. Niet overal had ik genoeg tijd om dat te doen. Daarom miste ik in de Flevopolder wel wat bevers, denk ik.
Bij Arkel vond ik in enkele kleiputten naast het Merwedekanaal verse beversporen. Een burcht vond ik niet, wel hoge oevers, maar mijn kanotocht 's avonds leverde geen bever op. 
Iets verder zuidwaarts, in het Land van Maas en Waal ontdekte ik in een afgesloten plas bij Nederhemert met de verrekijker omgeknaagde bomen op een eilandje. Ik kon er niet dichtbij komen. Op de uitkijk blijven staan zat er ook niet in want een hevige regenbui kondigde zich aan, zodat we snel naar de boot terug moesten fietsen.

Terug in Limburg fietsten we naar de visvijver van Ospel, zoals ik in mijn vorige blog beschreef. Ook lagen we nog een nacht met de boot bij Heel/Polderveld. 

Enkele jaren geleden vond ik het vrouwtje daar er al oud en krakkemikkig uitzien. Toch is ze er nog steeds en ze heeft weer jongen. Twee dit keer, vorig jaar nog drie. Het is een bijzonder dier dat al ettelijke keren vlak langs me kwam zwemmen, rustig blijft knagen als ik in de buurt ben. 
Dit keer zag ik hoe ze met veel lawaai een grote tak velde, er een deel vanaf knaagde en daarmee vlak langs mijn kano zwom. Ik kon haar bij wijze van spreken de tak afpakken toen ze onder mijn peddel door zwom. De camera snorde. Daarna verdween ze met de lekkere tak naar de burcht en verschool zich onder de takken waar het al aardig donker was.
Toch kon ik ook daar haar weer dicht benaderen, zonder dat ze zich iets van me aantrok. Ze was er met een jong aan het eten, later kwam er nog een tweede jong bij. De jongen reageerden alerter op mijn aanwezigheid dan hun moeder, die vindt het allemaal wel best en is blijkbaar aan me gewend.



Wat ik ook bijzonder vind bij deze beverfamilie is de plotselinge aanwezigheid van een zwarte volwassen bever, terwijl de hele familie bruin is. Twee jaar geleden zag ik die voor het eerst. "Het oude vrouwtje is dood", dacht ik toen, "en dit is het nieuwe vrouwtje". Dat bleek dus een misvatting, want het vrouwtje leefde nog. Een nieuw mannetje dan? Dan zou je toch verwachten dat er ook zwarte of donkerbruine jongen worden geboren. Vorig jaar waren er drie bruine jongen, nu twee bruine. 
Vorig jaar zag ik de zwarte bever nog, dit jaar niet. Het is me een groot raadsel. Echter, andere adulten of subadulten heb ik deze keer niet gezien, die waren misschien al elders aan het foerageren. Dus de zwarte kan er nog steeds zijn, maar wat is zijn/haar plek in de familie?
Zou een beverfamilie zomaar een 'vreemdeling' accepteren?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten